Przedmiotem rozwiązania jest zastosowanie magnesów trwałych do protez zębowych-całkowitych, celem poprawy ich utrzymania na podłożu. Dotychczas nie rozwiązanym w dostatecznym stopniu problemem współczesnej protetyki jest utrzymanie protez całkowitych na podłożu. Protezy całkowite utrzymują się siłą adhezji i kohezji (przyssanie), siłą mięśni warg i policzków, siłą ciążenia (w przypadku protezy dolnej) oraz najistotniejszą siłą przyssania czynnościowego.
W najbardziej niekorzystnych warunkach, celem radykalnej poprawy retencji protez całkowitych stosuje się implanty jako podbudowy pod precyzyjne elementy utrzymujące jak belki Dodlera, zatrzaski, zaczepy magnetyczne. Jednakże są to zabiegi inwazyjne, obarczone wieloma przeciwskazaniami oraz droższe, a więc nie są stosowane w szerokim zakresie.
Istota rozwiązania polega na umieszczeniu magnesów trwałych o odpowiednio dobranej energii i wymiarach w lewych i prawych zębach nr 7, 6 i 5górnej i dolnej protezy z uwzględnieniem kierunków biegunów magnetycznych. „N – S” tak, aby w przestrzeni między zębami protezy górnej i dolnej znajdowały się bieguny „S” naprzeciw siebie, co w efekcie powoduje wzajemne odpychanie się protez (zgodnie z prawem fizyki, że:bieguny magnetyczne jednoimienne odpychają się wzajemnie, natomiastbieguny magnetyczne różnoimienne przyciągają się wzajemnie). Siła wzajemnego odpychania się protez zębowych,rozkłada się całkowicie na ich powierzchnię, dociskając ich do podłoża. Największa siła docisku, występuje w maksymalnym zaguzkowaniu zębów i powoduje trzymanie protez na podłożu, co w efekcie przekłada się na komfort w trakcie czynności żuchwy. Jest to główną zaletą i celem rozwiązania, przy braku jakichkolwiek negatywnych doznań w dzień i w nocy z tytułu używania protez magnetycznych. Szpara spoczynkowa pomiędzy górnymi i dolnymi zębami, równa jest minimalnie wyczuwalnej granicy siły odpychania i wynosi około 1 mm. Przedmiot rozwiązania opisany został w przykładzie rysunku Fig.1 , Fig. 2 gdzie jest pokazana proteza górna 1 z czternastoma zębami i proteza dolna 2 również z czternastoma zębami.
W zębach lewych i prawych nr 6, górnej protezy 1, wmontowane są magnesy trwałe 3 i 4 neodymowe niklowane o wymiarach ø 4×4 i energii magnetycznej w granicach 300-400 militesli.
W zębach lewych i prawych nr 6 dolnej protezy 2, wmontowane są magnesy trwałe 5 i 6 o takich samych parametrach. Na rysunku Fig.2 , magnesy 4,5, 6 i 7 posiadają znaki biegunowości magnetycznej N i S. Pola magnesów 3 i 4 górnej protezy 1 odpychają się wzajemnie od pól magnetycznych magnesów trwałych 5 i 6 dolnej protezy 2, rozkładając siłę wypadkową energii na powierzchnię obu protez 1 i 2 przyciskając je do podłoża. Największa siła docisku występuje przy maksymalnym zaguzkowaniu zębów i w momęcie rozwierania utrzymuje protezy 1 i 2 we właściwym położeniu na podłożu. Zasięg pola magnetycznego wmontowanych magnesów 3,4, 5 i 6 mierzony w osiach biegunów magnetycznych „N” kończy się w granicach 30 mm i wynosi 0 militesli.
Ilość wmontowanych magnesów winna być szacowana w zależności od ukadu i wielkości protez – minimum 4 sztuk i maksimum 12 sztuk.
